Aleksandra Baraniak - wspomnienie

Z ogromnym żalem informujemy, że 28.01.2019 r. zmarła Aleksandra Baraniak – niezaprzeczalny autorytet w środowisku korozyjnym w gronie praktyków zajmujących się zabezpieczeniami antykorozyjnymi na konstrukcjach stalowych i nasza Przyjaciółka.

W pracę wkładała całą swoją duszę i serce, tak jak we wszystko, co robiła.

Ukończyła Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej, gdzie poza studiowaniem prowadziła radiostację uczelnianą, organizowała zespół teatralny, kabaret oraz brała udział we wszystkich studenckich wydarzeniach kulturalnych.

Pierwszą pracę podjęła na krótko w Laboratorium Kolejnictwa, a potem większość całego życia zawodowego związała się z Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku, gdzie została kierownikiem Laboratorium Powłok Malarskich.

Brała aktywny udział ze strony Polski w agendach RWPG opracowujących nowe technologie i normy z dziedziny zabezpieczeń antykorozyjnych w przemyśle okrętowym. 

Była odpowiedzialna za zabezpieczenia antykorozyjne w przemyśle budowy okrętów, dla którego opracowała szereg nowych rozwiązań materiałowych, technologicznych i normatywnych.

Jej zasługą było opracowanie pionierskiej w owych czasach Normy Branżowej porządkującej standardy przygotowania powierzchni, w tym blach pokrytych gruntami czasowej ochrony oraz normy o staranności wykonania powłok malarskich.

Do końca życia przy tematach morskich pojawiały Jej się błyski w oczach i rozpoczynały się wędrówki po zbiornikach balastowych, ładowniach i pokładach nowo budowanych statków, odganianie mew ze świeżych powłok na falochronach, współpraca z Fabryką Farb Oliwa przy pierwszych zastosowaniach ich nowych farb.

Po przejściu na emeryturę została długoletnim doradcą firm: TAL i TALKOR.

Od 1998 r. była współzałożycielką i wykładowcą na kursach Instytutu Badawczego Dróg i Mostów „Projektowanie i nadzór nad wykonywaniem zabezpieczeń antykorozyjnych na konstrukcjach stalowych”, gdzie miała swój udział w wykształceniu ponad 1000 nowych antykorozjonistów.

Była autorką ważnych referatów na wszystkich polskich konferencjach antykorozyjnych,  artykułów w „Ochronie przed Korozją” , „Konstrukcjach Stalowych”, „Inżynierii Powierzchni” i innych.

Uczestniczyła w opracowaniu wielu ważnych dokumentów korozyjnych jak: Katalog Nakładów Rzeczowych KNR 0025 – 1999 (w ramach Sekcji Korozji prowadzonej przez mgr E. Śmieszka), Zalecenia GDDP do wykonania i odbioru antykorozyjnych zabezpieczeń konstrukcji stalowych drogowych obiektów mostowych, Wytyczne Polskiego Stowarzyszenia Korozyjnego dotyczące stosowania farb reaktywnych do ogniochronnego zabezpieczania konstrukcji stalowych.

Była współtwórcą reaktywacji i aktywnym uczestnikiem rozwoju Polskiego Stowarzyszenia Korozyjnego. Nigdy jednak nie chciała kandydować do jego zarządu, ale angażowała się twórczo w całą działalność, zawsze można było być pewnym, że jeśli coś jest do zrobienia, to Ola znajdzie czas.

Jako pierwsza została uhonorowana przez PSK odznaką Wielkiego Korozjonisty, a następnie była Przewodniczącą Kapituły Wielkiego Korozjonisty.

Była mądra, doświadczona i pracowita, lojalna, życzliwa, zdecydowana. Zależało jej, aby wszystko było zrobione jak trzeba, a ludzie nie pozostali bez odpowiedzi na tysiące pytań, z którymi do Niej przychodzili.

Na dwa dni przed śmiercią zadzwoniła do mnie, że nie przysłałam jej wszystkich norm potrzebnych do napisania obiecanego tekstu.

Olu, pozostawiłaś niesamowitą pustkę po Sobie  ……….

        

za Zarząd PSK: Agnieszka Królikowska